දේවදාර තුරු පාමුල තාම මම හිඳිමි තනිවම....

සඳක සෙවනැලි වසා පැතිරුන
සඳ මඩල යට ගතු කියපු තරු
      ඉරට මතකද කියා ඇසුවිට
      සමච්චලයෙන් සිනාසුන නෙතු
රිදුම්දුන් යටි පතුල් විනිවිද
ඇණුන සීතල රෝසමල් කටු
      බලාසිටියේ ඇත්තමයි මම
      මල් නෙමෙයි ලේ වැකුනු ලා දලු


සිනාසෙන්නට අමතකවගිය පුරන්කෙත වල් වැදුන නියරක
කුලුදුලේ පිපි පිදුරු හත්තක කුඩය මතුපිට මෘදුව හිමිහිට
සිනා කඳුලැල් එක මිටට ගෙන ආදරය හා සමව මුහුකර
පටුන පමනක් ලියා සැඟවුන කිවිඳියයි නුඹ කවිය ගොලුකල


අහස රත්පැහැ වෙන වෙලාවක
ලිහිණි තටු මත කවි ලියාගන
      තඹරු මුකුලිත වෙද්දි එකපිට
      සිහින කඩුපුල් සිත් මවාගන
නොයෙන්නෙමි'යැයි හිත රවටගත්
නියඟයෙන් සිත සා නිවාගන
      දෙපා තියමින් ඇවිදයමු අපි
      ඉරිතැලුන පෙම මුවාකරගන
     

කටුස්සා....

ප්‍රේමයේ අස්වැන්න....

ආදරෙත් කැමති ඇති
මියදෙන්න....
තරු පිරුන අහස යට
වළාකුලු තොටිල්ලක

සුරඟනන් අඬනහැටි - සඳත් වත වසන හැටි
දකින්නට....
ලිහිනියොත් ගොලුකරන් - මල් පෙතිත් පරකරන්
නිදන්නට....
මැරිලා කම්මැලිවුනොත් - අඬන එක වැඩිවුනොත්
නැගිටලා එකවරම මම මලේ විහිලුවට
කියන්නට....
වැඩියෙන්ම අඬපු අය - වැඩියෙන්ම ආදරෙයි
සිතන්නට....

ඒ සැනින් ආලයට වරදීවි හැම දේම

පෙනෙන්නට නොහැඬුවට - සිහිවිකල් නොවුනාට
කුණාටුවේ බර රඳපු - සුසුම් රැල් පපු දරපු
හදවතක.... 
විසල් තෙත නොදැනෙන්න - ජීවිතය වරදින්න
ඒ ඇතිය ආදරේට....
තනිකමට හුරුවන්න

කටුස්සා....

මහපොළවට නොව මිනිස්කමට...

ලේ...

ගලපුදෙන් හැමතැනම
ඔය මදිය පිපාසෙට
ඔලුගාන ගැන ගැනම
හුරේ දැමු මිනිසුන්ට

ජාතියක් ජන්මයක්
අවැසිනැති අහස යට

ලේ පිලී ඉවකරන් - වැඩට යන යක්කුන්ට
මොල කෑලී කර තියන් - තෙල බෙදන අමනුන්ට
පස් ගොඩට පෙම් බඳින - බිලි යදින හිවලුන්ට
ඕජසින් කුස පිරෙන - හොරිකඩම බල්ලන්ට

කුස පිරෙන තලු මැරෙන
හෝරාව එළඹ ඇත

මදිය තව ගැලුව ලෙය
හලාපන් පොළවටම
කොඩිය මැද සිංහයට
විළිරුදා එන්නේ නැත

ඇසට ඇස දතට දත
ඔරවමින් තවම ඇත


කටුස්සා....